Η αντίθεση ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.

Εικόνες ζωής	Εικόνες θανάτου
Τα παιδιά που παίζουν στην παραλία	Η χαροκαμένη γριά - Λούκαινα που κατευθύνεται στην παραλία με την αβασταγή της
Το φως του δειλινού που δημιουργεί ένα μαγευτικό τοπίο	Οι πάλλευκοι τάφοι που λάμπουν στις ακτίνες του ήλιου.
Ο βοσκός και η φλογέρα του	Το μοιρολόι της γριάς - Λούκαινας
Η προσπάθεια της γολέτας να αποπλεύσει	Το φως του δειλινού που όλο και λιγοστεύει
Η φώκια που κολυμπάει στα ρηχά	Το παραπάτημα της Ακριβούλας που καταλήγει στο θάνατό της
Η Ακριβούλα που ακούει με προσήλωση την μελωδία από τη φλογέρα του βοσκού   Η κόρη της γριάς -Λούκαινας και τα έξι εγγόνια της με τους οποίους ζει.	Το μοιρολόι της φώκιας για το χαμό της μικρής Ακριβούλας   Τα πέντε νεκρά παιδιά της κι ο νεκρός άντρας της, τους οποίους μοιρολογεί.

 

        Μέσα στο συγκεκριμένο διήγημα κυριαρχούν οι αντιθετικές εικόνες , που σχετίζονται με τη ζωή και το θάνατο , όπως αποδεικνύει και ο προηγούμενος πίνακας. Ο συγγραφέας επιλέγει να αναμείξει τις εικόνες αυτές σε ένα εντυπωσιακό συνδυασμό. Στην αρχή του κειμένου γίνεται αισθητή η ιδέα του θανάτου με την αναφορά στην τοποθεσία Μνημούρια. Τα παιδιά όμως του χωριού κολυμπούν συνέχεια εκεί γύρω δίνοντας το στίγμα της ζωής. Έπειτα η γριά - Λούκαινα , μια χαροκαμένη γυναίκα, κάνει την εμφάνισή της μοιρολογώντας για τους νεκρούς συγγενείς της. Το τοπίο μαγεύει με την ομορφιά του κατά τη δύση του ήλιου, οι ακτίνες του οποίου, όμως , φωτίζουν και τους λευκούς τάφους του κοντινού νεκροταφείου. Πάνω από το κοιμητήριο παίζει τη φλογέρα του ένας  νεαρός βοσκός, που ως σύμβολο της χαρούμενης πλευράς της ζωής μετριάζει και σταματά τον μακάβριο ήχο του μοιρολογιού της γριάς.  Η εικόνα της Ακριβούλας που γοητεύεται από τη μελωδία του βοσκού αντιτίθεται στον τραγικό πνιγμό της και στο μοιρολόγι της φώκιας για το χαμό της.
      Όλες αυτές οι αντιθετικές εικόνες στοχεύουν να βοηθήσουν τον αναγνώστη να συνειδητοποιήσει πως  στη ζωή του οι χαρούμενες και δυσάρεστες στιγμές συνυπάρχουν αναπόφευκτα. Η ζωή κι ο θάνατος κυριαρχούν κι εναλλάσσονται στο πέρασμα των αιώνων ,όσο υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο αυτό. Παράλληλα , εξυπηρετούν την εξέλιξη της ιστορίας, αφού δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για το χαμό της μικρής Ακριβούλας και προσθέτουν παραστατικότητα  στο διήγημα ως σχήμα λόγου. 
      Όπως λέει κι ο Οδ. Ελύτης :  «Η επί γης ευτυχία είναι στιγμούλα, και η στιγμούλα αυτή ένα σκαλοπάτι για να περάσεις από το άλλο μέρος, το μέρος του θανάτου» ....